அந்த அலைகள் தாத்தாவுடையது    

முதன்முதலில் எனக்காக

அலைகளைக் கூட்டி வந்தார் தாத்தா.

கடலுக்குள் நுழையவிடாமல் எட்டி நின்று

என் அலைகளை அசைக்கச் சொன்னார்.

சின்ன வயதில்

அந்தப் பேருந்து விரைந்து செல்கையில்

எதிரே கடல் வந்து நின்றதை

இப்பொழுது என்னவென்று சொல்ல.

என் தாத்தாவின் ஒரு புகைப்படமும்

என்னிடம் இல்லை.

பதிலாக

கடல் நடுவே ஒரு படகு மிதக்கிறது,

தொலைவில் ஒரு முதிர்ந்த அலை

ஆகாயம் செல்கிறது.

இப்பொழுதெல்லாம் அடிக்கடி கடல் பார்க்கிறேன்.

மாறாமல் முதல் அலையில்

எப்பொழுதும் தாத்தா வருகிறார்.

•

நன்றி - திணை கவிதை சிறப்பிதழ் (செப்டம்பர் 2016)

கார்கால நிறத்து ஆகாயத்திற்கருகில்
விருட்சமொன்று
ஒரு நுறு பட்சிகளை அணைத்தபடி
மிதக்கிறது.
நின்ற கணத்திலிருந்து அசைந்த கணம்
திசையெங்கும் சிதறுகிறது மரத்தின் நிழல்.
என் இருதயத்தின் தொலைதூரத்து
சொற்களெல்லாம்
கூடுகட்டத் திரும்புகிறது
படபடத்து இப்போது.

போதவில்லை
போதவில்லை

ரயிலுக்கு நுறு குழந்தைகள் ஏறிக்கொள்கிறார்கள்
நுறு பொம்மைகளோடு
அவர்களின் தோழர்களும் பின்தொடர்கிறார்கள்.
போதவில்லையென்று
ஆளுக்கொரு திசையிலிருந்து
இளம்பெண்களும் பூரி வடை விற்பவர்களும்.
நான்கு துப்புறவுப் பெண்கள்
அங்கும் இங்கும் திரிகிறார்கள்
யாருடைய இதயத்திற்கோ போதவில்லை.
அடங்காத கனிந்த மனம்
ஒவ்வொரு பெட்டியாக
ஒவ்வொருவரின் காலுக்கடியிலும்
முடமான ஒருவனை தள்ளிக்கொண்டிருக்கிறது.
போதவில்லை
போதவில்லை என்று
வேற்று நிலத்து யாசகனை
முதிர்ந்த தனிமையால் யாரோ செதுக்குகிறார்கள்.
ஒரு என்ஜின்
இவ்வளவு பெட்டிகளையும்
இழுத்துக்கொண்டோடுவதைப் பற்றி
முன்பு நினைத்துப் பார்த்ததில்லை.
•